Ως άνθρωποι, έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι σοβαρές και δυσάρεστες καταστάσεις δεν θα συμβούν ποτέ σε εμάς, αλλά μόνο σε άλλους. Αυτό πίστευα κι εγώ, μέχρι που έκανα τη διάγνωση. Δυστυχώς, κανείς δεν θα είναι ποτέ έτοιμος να ακούσει μια τόσο οδυνηρή και τρομακτική είδηση.

​

Η ιστορία μου ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, όταν ένας χρόνιος βήχας με είχε κυριεύσει. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι πίσω από έναν τόσο απλό βήχα θα κρυβόταν μια τόσο σοβαρή διάγνωση: λέμφωμα Hodgkin σταδίου 4. Το όνομά μου είναι Μέλανη και καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, έχουν περάσει δύο χρόνια μετά τον τελευταίο γύρο χημειοθεραπείας και είμαι πιο υγιής από ποτέ.

​

Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, ήρθα αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Σε μια τόσο κρίσιμη ηλικία, όπου ήμουν έτοιμη να κάνω τα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής μου, ήρθε αυτή η απροσδόκητη διάγνωση και άλλαξε τα πάντα. Ο δρόμος προς την ανάρρωση ήταν αρκετά δύσκολος και οι χημειοθεραπείες που έκανα ήταν σωματικά και ψυχικά εξαντλητικές. Η νέα μου ζωή περιστρεφόταν γύρω από αμέτρητες ώρες χημειοθεραπείας, εβδομαδιαίες εξετάσεις, ενέσεις και αλληλεπιδράσεις με άλλους καρκινοπαθείς. Ο φόβος κυριαρχούσε στα συναισθήματά μου, αλλά είμαι τόσο τυχερή που είχα όλη την ομάδα του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου στο πλευρό μου. Η αγάπη και η υποστήριξη που έλαβα από όλες τις νοσηλεύτριες κατά τη διάρκεια των θεραπειών και, φυσικά, η φροντίδα που έλαβα από την υπέροχη γιατρό μου Δρ Αννέτ Νικολάου, η οποία μου έσωσε τη ζωή, ήταν τόσο βαθιά και γνήσια και ανυπολόγιστα πολύτιμη κατά τη διάρκεια αυτής της πολύ δύσκολης περιόδου της ζωής μου. Είμαι και θα είμαι για πάντα ευγνώμων για κάθε ένα από αυτά τα άτομα.

​

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι όλα αυτά μου συνέβησαν κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος μιας παγκόσμιας πανδημίας, γεγονός που έκανε την όλη διαδικασία ακόμη πιο δύσκολη και μοναχική, αφού δεν μπορούσα να έχω καν κάποιον κοντινό μου άνθρωπο στο πλευρό μου.

 

Ωστόσο, κατάφερα να το ξεπεράσω. Μετά από λίγο καιρό, έφτασε επιτέλους η μέρα που περίμενα, το τέλος της χημειοθεραπείας μου. Νόμιζα ότι αυτή η μέρα θα έδινε τέλος σε όλους τους φόβους μου και ότι η παλιά μου ζωή θα επέστρεφε ως δια μαγείας. Δυστυχώς, όμως, έκανα λάθος, και ένας εξίσου σκληρός αγώνας επρόκειτο να ξεκινήσει. Η ζωή ως επιζών του καρκίνου είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, καθώς οι ψυχικές πληγές που αφήνει η ασθένεια δεν επουλώνονται αλλά βαθαίνουν. Η σκέψη μιας πιθανής υποτροπής σε καταστρέφει κάθε φορά που πηγαίνεις για εξετάσεις και η ιδέα του πώς θα συνεχιστεί η ζωή σου αν ο καρκίνος έχει επιστρέψει σε γεμίζει με άγχος. Τελικά, όμως, συνειδητοποιείς ότι η μόνη λύση είναι ο χρόνος, ο οποίος θεραπεύει τα πάντα.

​

Καθώς πλησιάζω στη συμπλήρωση δύο ετών από το τέλος της χημειοθεραπείας μου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όλες αυτές οι σκέψεις ξεθωριάζουν σιγά-σιγά και η ζωή έχει επιτέλους επιστρέψει στους φυσικούς της ρυθμούς. Φυσικά, ο φόβος που προκάλεσε η εμπειρία μου θα είναι πάντα μέρος του εαυτού μου, όπως και οι ανησυχίες για το μέλλον, αλλά ξέρω ότι αυτά δεν μπορούν πλέον να καθορίζουν τη ζωή μου. Το μόνο πράγμα που έμεινε από τον καρκίνο μου είναι τα μαθήματα που βοήθησαν να διαμορφώσω αυτό που είμαι σήμερα. Ξέρω τώρα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή, και έτσι για μένα η υγεία είναι υψίστης σημασίας. Ξέρω ότι η λέξη «καρκίνος» είναι πολύ τρομακτική και πολλές φορές μπορεί να σημαίνει το τέλος της ζωής κάποιου, αλλά στη δική μου περίπτωση ήταν η αρχή - η αρχή μιας πιο ουσιαστικής ζωής. Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω ζήσει και περήφανη για το άτομο που έχω γίνει σήμερα, και το οφείλω σε μια απροσδόκητη συνάντηση που είχα με τον καρκίνο.

​

​

​

​