Ιστορία ασθενούς
Στέλλα Απίου
«Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι να έρθει η στιγμή που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη επιλογή που έχεις»
Το καλοκαίρι του 2021 ήταν το «δικό μου» καλοκαίρι.
Ήμουν ευτυχισμένη! Ήμουν έτοιμη να γίνω 50! Μισός αιώνας ζωής! Τι χαρά! Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά ειλικρινά, ένιωθα πλήρης! Είχα πετύχει τους στόχους μου, είχα την υγεία μου, την οικογένειά μου- τι άλλο χρειάζεται πραγματικά ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Εννοείται ότι το γιορτάσαμε. Και τι γιορτή ήταν αυτή που γίνεσαι 50 ετών!
Γιορτάσαμε και τιμήσαμε κάθε ένα από αυτά τα χρόνια. Τα δώσαμε όλα, χορέψαμε, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε. Τόσες πολλές ευχές για πολλά ευτυχισμένα και υγιή χρόνια που θα έρθουν!
Τι τραγική ειρωνεία! Γιατί πραγματικά, «ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει». Δύο μήνες αργότερα, ο προσωπικός μου μαραθώνιος θα ξεκινούσε.
Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, τον Σεπτέμβριο, παρατήρησα ότι το σώμα μου άλλαζε. Το στομάχι μου είχε φουσκώσει και για κάποιο λόγο δυσκολευόμουν να περπατήσω. Ένα εξόγκωμα είχε εμφανιστεί στη δεξιά πλευρά της μήτρας μου. Το άγγιζα αλλά δεν ένιωθα πόνο.
Ήλπιζα ότι θα ήταν μόνο μια απλή κύστη που θα αφαιρούσα και θα επέστρεφα κατευθείαν στην κανονική μου ζωή!
Δεν πανικοβλήθηκα. Είχα κλείσει ούτως ή άλλως ραντεβού με τον γυναικολόγο μου για ένα τεστ ΠΑΠ, οπότε όλα ήταν καλά! Το έχεις αυτό, έλα σκέφτηκα, θα το αντιμετωπίσεις, κανένα πρόβλημα. Δεν χρειάζεται πανικός, άλλωστε η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις και εμείς είμαστε δυνατοί. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις, φυσικά. Μέσα στην ατυχία μου, αποδείχτηκε ότι ήμουν τυχερή καθώς είχα έναν γυναικολόγο που ήξερε τι έκανε. Με φρόντισαν και με καθοδήγησαν σε όλη τη διαδικασία χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο.
Οι εξετάσεις έγιναν και τα αποτελέσματα ήταν έτοιμα, οπότε πήγα να επισκεφθώ τον γιατρό μου. Η στιγμή που έλαβα τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μου. Δεν θα ξεθωριάσει ποτέ. Ήταν μια πολύ λεπτή γραμμή, εκείνη η στιγμή πριν και μετά το άκουσμα των ειδήσεων. Για να σας δώσω μια καλή ιδέα για το πώς ένιωσα, ήταν κυριολεκτικά το συναίσθημα του «πρωινού μετά από ένα πάρτι», με ένα τεράστιο στιγμιαίο hangover. Με χτύπησε σαν φορτηγό. Ο χρόνος πάγωσε όταν άκουσα τον γιατρό μου να λέει: «είναι καρκίνος και κακοήθης, στάδιο 1-2». Ένας όγκος δεκατριών εκατοστών στη μήτρα (που τελικά μεγάλωσε σε 18 εκατοστά μέχρι να χειρουργηθώ). Θα χρειαζόμουν άμεσα χειρουργική επέμβαση με την ελπίδα να αποτρέψω τη συσσώρευση υπερβολικού υγρού και την προσβολή άλλων περιοχών του σώματος. Θα ακολουθούσε επίσης μια προληπτική χημειοθεραπεία για να σταματήσει η εξάπλωση του καρκίνου.
Δεν αντέδρασα. Δεν ένιωσα τίποτα. Πάγωσα.
Νόμιζα ότι ο γιατρός μιλούσε για κάποιον άλλον και ότι ήμουν απλώς θεατής αυτής της είδησης. Ήταν σαν να παρακολουθούσα μια σοβαρή ταινία όπου ο πρωταγωνιστής δεν θα είχε αίσιο τέλος. Δεν ήταν επειδή ήμουν αδαής ή άτρωτη σε αυτή την ασθένεια, αλλά ίσως ήμουν λίγο υπερβολικά αλαζονική για την υγεία μου.
Είναι φυσιολογικό ότι στο άκουσμα αυτής της είδησης, αρχίζεις αμέσως να σκέφτεσαι το τέλος.
Στη συνέχεια, δυστυχώς, ακολουθεί το αίσθημα του φόβου, το οποίο στο μυαλό μου δεν υπήρξε ποτέ. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύχρωμο άνθρωπο και ο φόβος ήταν γκρίζος. Ένα άσχημο «τέρας» είχε καταλάβει την εξουσία. Δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα και μετέτρεψε την ψυχή μου σε πάγο- πάγωσε και σταμάτησε να παλεύει.
!!Μεγάλο λάθος!!!
Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση με κατέλαβε ένας χείμαρρος συναισθημάτων. Οι όροι «είναι καρκίνος», «είναι κακοήθης», “χειρουργείο” και «χημειοθεραπεία» αναβόσβηναν συνεχώς στο μυαλό μου σαν φωτεινή πράσινη πινακίδα φαρμακείου. Μόνο που στη δική μου πινακίδα τα γράμματα ήταν κατακόκκινα! Το μυαλό μου βούιζε.......Οι λέξεις και οι εικόνες στριφογύριζαν. Σκοτεινές σκέψεις που δεν θέλω καν να σκέφτομαι πια.
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που είχα αντιμετωπίσει ποτέ. Ένιωθα ότι όλος μου ο κόσμος κατέρρεε. Το χαμόγελό μου, η θετική μου στάση και η πολύχρωμη ψυχή μου είχαν χαθεί. Η λάμψη στα μάτια μου και το φως της ψυχής μου είχαν αρχίσει να σβήνουν. Με κυρίευε αυτό το «τέρας». Κέρδισε και κατέλαβε άδικα τον θρόνο στον εγκέφαλό μου.
-
Έκλαψα; Φυσικά.
-
Φοβήθηκα; Και βέβαια!
-
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου; Τα παιδιά μου και ο σύζυγός μου.
Εγώ! Η δυνατή που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής. Η ατρόμητη που πάντα υποστήριζε τους άλλους και πάντα έβλεπε τη θετική πλευρά της ζωής!
Εγώ! Που ποτέ δεν επέτρεψα στον φόβο να κυριαρχήσει, τώρα τον αφήνω να κυριαρχήσει πλήρως.
Τι ειρωνεία!
Εδώ και χρόνια έχω μάθει να διατηρώ την ψυχραιμία μου όταν οι καιροί είναι δύσκολοι. Και πιστεύω ότι πάντα υπάρχει μια λύση. Το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε είναι ο ίδιος ο θάνατος. Έχοντας πει αυτό όμως, δεν ήμουν ακόμα καθόλου έτοιμη να το ακούσω αυτό (όχι ότι κάποιος είναι ποτέ έτοιμος).
Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι όταν ξεπερνάς τους φόβους σου και αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα κατά μέτωπο, όποιο κι αν είναι αυτό, όλα είναι δυνατά.
Αφού κατάφερα να ηρεμήσω τα συναισθήματα και τον πανικό μου, και η λογική πήρε τον έλεγχο, κατάφερα να διώξω το «τέρας» από τον θρόνο του, καθάρισα το μυαλό μου, φόρεσα το χαμόγελό μου και τη θετική μου ενέργεια και στάθηκα στο ύψος μου.
Αν και είναι αυτονόητο ότι αυτό δεν ήταν εύκολο να γίνει. Αλλά όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος, και αφού οι γιατροί μου ήταν αισιόδοξοι, αποφάσισα να πάρω αυτή την κατάσταση βήμα προς βήμα.
Δεν μοιράστηκα το «πρόβλημά» μου με συγγενείς και γνωστούς. Μόνο με εκείνους που είναι πολύ κοντά μου. Δεν ήθελα να βλέπω τη θλίψη και το φόβο στα μάτια τους και δεν ήθελα να μου φέρονται διαφορετικά. Δεν ήθελα να απαντήσω στο πώς και στο γιατί και να το ξαναζήσω από την αρχή. Ήθελα απλώς να μείνω συγκεντρωμένη στο στόχο μου με τη θετική μου σκέψη, το χαμόγελό μου και τα όμορφα χρώματα του μυαλού μου.
Αυτοί που γνώριζαν μου είπαν: «Είσαι δυνατή, δεν φοβάμαι για σένα». Δεν τους κατηγορώ! Τι άλλο θα μπορούσαν να πουν, το ίδιο θα έλεγα και εγώ σε ανθρώπους που περνούν το ίδιο πράγμα. Αλλά είναι άλλο πράγμα να στηρίζεις κάποιον και να του δίνεις δύναμη και άλλο να το περνάς εσύ ο ίδιος.
Αυτό διήρκεσε επτά μήνες μέχρι να έρθει η ώρα για χειρουργική επέμβαση, επούλωση από αυτή και την επακόλουθη χημειοθεραπεία.
Ρώτησα πώς θα ήταν η χημειοθεραπεία και τι είδους παρενέργειες θα είχα (εκτός από τη συνηθισμένη απώλεια μαλλιών κ.λπ.). Κανείς δεν μπορεί να σας πει με σαφήνεια τι ακριβώς θα περάσετε κατά τη διάρκεια και μετά τη χημειοθεραπεία. Η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία του καθενός είναι διαφορετική. Διάβασα κάπου ότι ο Ιπποκράτης είπε: «Δεν υπάρχουν ασθένειες, μόνο ασθενείς» και έτσι, ο καθένας από εμάς είναι μια ξεχωριστή, μοναδική περίπτωση.
Αυτή η ασθένεια είναι έξυπνη και τα έξυπνα όντα εξελίσσονται. Έτσι, είναι σημαντικό να κοιτάξουμε αυτό το ον κατάματα και να γελάσουμε μαζί του. Γελάστε τόσο δυνατά ώστε να σας ακούσει και να καταλάβει ότι ό,τι είχε στο μυαλό του για εσάς, απλά δεν θα συμβεί. Δεν θα σας αγγίξει, δεν θα σας ρίξει και δεν θα σας κάνει δυστυχισμένους.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που θα ξεκινούσα - και μόνο που το σκέφτομαι τώρα, δακρύζουν τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ την προηγούμενη νύχτα. Αυτό το αίσθημα του αγνώστου με βασάνιζε. Ήμουν απίστευτα ανήσυχη. Είχα πακετάρει τα πράγματά μου από το προηγούμενο βράδυ και θα έμενα στην ημερήσια φροντίδα του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου (GOC) για περίπου 6-7 ώρες. Έπρεπε να βεβαιωθώ ότι θα ήμουν άνετα, ότι θα μπορούσα να απασχοληθώ και ότι θα ήμουν αρκετά καλά ψυχολογικά ώστε να μπορώ να βοηθήσω τον γιατρό μου και την ομάδα του GOC.
Αυτή η καταπληκτική ομάδα υποστήριξης που είχα (και εξακολουθώ να έχω), ήταν πάντα στο πλευρό μου και γι' αυτό είμαι πραγματικά ευγνώμων. Ο γιατρός μου, η ογκολογική ομάδα, οι νοσοκόμες, ακόμη και οι γυναίκες στο τηλεφωνικό κέντρο, όλοι με φρόντιζαν και με υποστήριζαν καθ' όλη τη διάρκεια της θεραπείας μου. Αυτό είναι το συναίσθημα που είχα. Με προστάτευαν. Αν αυτό είχε συμβεί πριν από μερικά χρόνια, πριν από την ύπαρξη του GMI, αυτό θα ήταν πολύ πιο τρομακτικό για μένα. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο κτίριο και γνώρισα την ομάδα μου, ένιωσα άνετα.
Μετά την πρώτη θεραπεία και αφού ξεπέρασα το στάδιο της αβεβαιότητας, το άγχος είχε κάπως υποχωρήσει. Αποφάσισα ότι δεν επρόκειτο να αφήσω τη χημειοθεραπεία και την όλη διαδικασία να με πάρει από κάτω, και σκέφτηκα να δω όλη αυτή την εμπειρία από ένα διαφορετικό πρίσμα για να την κάνω πιο θετική.
Και έτσι, μετονόμασα τη χημειοθεραπεία μου σε «κοκτέιλ» - έτσι ώστε να νιώθω λίγο σαν «happy hour». Μετέτρεψα το GOC σε “Andy Warhol Lounge Bar”, όπου οι δημιουργικοί άνθρωποι θα περνούσαν το χρόνο τους. Ήμουν VIP εκεί. Δεν χρειαζόταν να τηλεφωνήσω εκ των προτέρων και να κλείσω θέση, επειδή η ομάδα του GOC το είχε ήδη κάνει αυτό για μένα. Και έτσι, πήγαινα για τις επισκέψεις μου, σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, μόνο και μόνο για να πάρω τα δωρεάν ποτά μου... αφού φυσικά ντυνόμουν κατάλληλα. Αυτό με κράτησε για 4 μήνες, κάθε τρεις εβδομάδες, για 5-6 ώρες κάθε φορά. Έκανα την εμφάνισή μου, με το χαμόγελό μου, με τη σιγουριά ότι όλα θα πήγαιναν καλά και με ένα ντύσιμο που θα με έκανε ευτυχισμένη.
Δεν είμαι εδώ για να σας παραπλανήσω. Δεν είναι όλα τέλεια. Είναι ανησυχητικό το τι κάνει η χημειοθεραπεία στην εμφάνιση μιας γυναίκας. Το πρόσωπο που βλέπετε στον καθρέφτη αρχίζει να μοιάζει με έναν εντελώς ξένο.
Ακούστε, δεν έχετε άλλη επιλογή. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτή τη νέα εμφάνιση. Ειλικρινά, όμως, θα πρέπει να είναι το τελευταίο πράγμα που έχεις στο μυαλό σου. Είχα πάρει μια απόφαση, αποδέχτηκα τον νέο μου εαυτό και είπα απλά «Σήμερα είμαι αυτή που είμαι, αγαπώ τον εαυτό μου και δεν με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι». Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι κουβαλούσα τον εαυτό μου με αυτοπεποίθηση. Όταν έπρεπε να εμφανιστώ δημόσια, έλεγα στον εαυτό μου «Είμαι μαχήτρια της ζωής, οι άνθρωποι δεν το ξέρουν αυτό, πρέπει να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου, είσαι υπέροχη και σε αγαπώ».
Ένα χρόνο μετά και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από όλα αυτά, να βρω τον παλιό μου εαυτό. Τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως πριν. Υπάρχουν μέρες που υποφέρω από τις συνέπειες των κοκτέιλ μου. Βλέπω τις φωτογραφίες με τα άτριχα χαμόγελα και συνειδητοποιώ πόσο δύσκολα τα πέρασα και αναρωτιέμαι ακόμα πώς βρήκα τη δύναμη να τα περάσω όλα αυτά. Βλέπω στα μάτια μου τον αγώνα που περνούσε η ψυχή μου και είμαι περήφανη για τη μάχη που έδωσα.
Έχω αλλάξει τον τρόπο που αισθάνομαι, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό. Τώρα που έχω τον καρκίνο μου πίσω μου και τη ζωή μου (ελπίζω) μπροστά μου, το σκέφτομαι ξανά και ξανά. Έχω την ευκαιρία να λογοδοτήσω για το τι κέρδισα και τι έχασα.
Ο καρκίνος με δίδαξε να μην ξεχνάω να αγαπώ τον εαυτό μου. Να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου. Να μην είμαι αυστηρή και απαιτητική. Να αγαπώ κάθε μέρα που ανατέλλει ο ήλιος και να είμαι ευγνώμων για ό,τι έρχεται στο δρόμο μου. Να είμαι ξεκάθαρη σε αυτά που πιστεύω και να μη συμβιβάζομαι για κανέναν.
Αυτή είναι η προσωπική μου μαρτυρία. Αν κάποιος που διαβάζει αυτό το κείμενο έχει περάσει από διάγνωση καρκίνου, παρακαλώ, μην φοβάστε. Να έχετε πίστη, όχι μόνο στον Θεό, αλλά και στον εαυτό σας και στην ομάδα που σας καθοδηγεί σε αυτό. Αν εγώ το πέρασα και τα κατάφερα, μπορείτε κι εσείς να τα καταφέρετε. Δεν είναι ακατόρθωτο.
Φορέστε τα αγαπημένα σας ρούχα, βάλτε κόκκινο κραγιόν, χαμογελάστε και αντιμετωπίστε την ημέρα. Βήμα προς βήμα, εσείς και μόνο εσείς μπορείτε να ελέγχετε τις σκέψεις σας. Ο καρκίνος θα κάνει ό,τι θέλει, αλλά το ίδιο μπορείτε και εσείς, και μάλιστα καλύτερα από αυτόν. Χρωματίστε την ψυχή σας, γεμίστε την με φως, φωτίστε την τόσο έντονα που θα φοβηθεί και θα φύγει. Μην το βάζετε κάτω. Όσο αναπνέεις ακόμα, υπάρχει ελπίδα. Είσαι πιο δυνατός απ' ό,τι νομίζεις. Τα καλύτερα έρχονται ακόμα, θα δεις.
Μείνετε δυνατοί!
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Στέλλα Απίου, 15 Σεπτεμβρίου 2022.